دعای عرفه


دعایی است که حضرت سیّد الشّهدا علیه السّلام با گروهی از خاندان خود در زمین عرفات در آخرین ساعات روز عرفه خواندند.
این دعا به نقل شیخ کفعمی در البلد الأمین صفحه 258 و علامه مجلسی در بحار الأنوار جلد 95 صفحه 225 با جمله زیر پایان یافته است:
لَكَ الْمُلْكُ وَلَكَ الْحَمْدُ وَاَنْتَ عَلى كُلِّشَىْءٍ قَديرٌ يا رَبِّ يا رَبِّ
و اما به نقل سیّد ابن طاووس در اقبال الأعمال جلد 1 صفحه 348 اضافه ای دارد که با جمله زیر ادامه می یابد:
اِلـهى اَنـَا الْفَقيرُ فى غِناىَ فَكَيْفَ لا اَكُونُ فَقيراً فى فَقْرى.
جلال الدّین همایی درباره این جمله و جمله های بعدی می نویسد:
در روایت آن ، از این جهت اختلاف است که کفعمی در البلدالأمین و مجلسی در زاد المعاد این فقرات را جزو آن دعا نیاورده اند. اما سیّد ابن طاووس رضی الدین علی بن موسی متوفّای ذی القعده 664 ﻫ. ق. در اقبال آورده است. نکته مهم تازه ای که شاید نخستین بار از این حقیر می شنوید ، این است که تمام این فقرات را عیناً و بی کم و زیاد در نسخه قدیم کتاب «الحکم العطائیه» دیده ام ، شامل دعوات و مقامات عرفانی ابن عطاء الله اسکندرانی شاذلی تاج الدین ابوالفضل احمدبن محمد صوفی ، عارف معروف سده هفتم هجری که وفات او را در 709 ﻫ. ق. نوشته اند و مسلّم دارم که در این باره تخلیطی شده ، امّا تفضیلش از عهده این حواشی خارج است، والله العالم. (مولوی نامه بخش دوم ، ص ب ، انتشارات آگاه ، چاپ دوم ، سال 1356 ش)
از اینرو علّامه محمّدباقر مجلسی درباره این بخش اضافی می نویسد:
اینها با سیاق دعاهای معصومین علیهم السّلام سازگاری ندارد و جز این نیست که اینها بر طبق مذاق صوفیه است. (بحار الأنوار ج 95 / 227)

چهارشنبه, 25 دی 1398 ساعت 16:37