آیه الکرسی


این آیه به گواهی حضرت رسول صلّی الله علیه و آله با عظمت ترین آیات قرآن مجید است که در آن پنجاه کلمه به کار رفته و در هر کلمه برکتی نهفته است و آموزش و تلاوت آن از توصیه‌ها و سفارش های آن حضرت به امیرالمؤمنین علیه السّلام بوده است و از نظر معنی و مفهوم پیامدهای توحیدی مهمی را به مسلمانان عرضه می‌دارد.
مداومت و مواظبت در قرائت این آیه پیامدها و آثار مثبت به دنبال دارد و موفقیت‌های انسان را در زندگانی فزونی می بخشد. از جمله این که فرشتگان برایش طلب آمرزش می کنند و بسیاری از ناخوشی ها و اندوه ها از او دفاع و شماری از خواسته هایش بر آورده می شود.
قرائت آیة الکرسی پس از وضو ، وقت خواب ، در سفر ، هنگام پوشیدن لباس نو و پس از نماز های واجب و مستحب مورد استفاده اکید قرار گرفته است و حضرت رسول صلّی الله علیه و آله فرمود: تلاوت آیة الکرسی پس از نمازهای فریضه (واجب) جز پیامبر یا صدیق یا شهید ، محافظت و مواظبت نمی کند.
آورده‌اند که بر دیوار اتاق حضرت صادق علیه السّلام آیة الکرسی به صورت مکتوب دیده شده است.
مشهور فقیهان معتقدند که تنها آیه ۲۵۵ سوره بقره آیة الکرسی محسوب می شود و دو آیه بعدی جزو آیة الکرسی نیست در سده‌های اخیر دو آیه ۲۵۶ و ۲۵۷ را جزو آن گرفته‌اند و این به آن علت است که این دو آیه ، ارتباط تنگاتنگ با آیة الکرسی دارند و آنها را به عنوان مکمّل و متمّم آن پذیرفته‌اند و از آنجا که در قرآن مجید تنها یک سوره از کرسی خداوند سخن به میان آمده و آن هم این آیه است ، نامش را آیة الکرسی نهادند.
به گواهی حضرت صادق علیه السّلام کرسی ، علم خداوند است که همه آسمانها و زمین را به وسعت بیکران فراگرفته و آن ظرف هر چیزی است که خداوند آن را آفریده است.
 شفاعت به اذن الهی امکان پذیر است و این آیه آن را اثبات می‌کند و به معنی وساطت و میانجیگری پیامبر اسلام و اهل بیت علیهم السّلام و انسان‌های صالح و اعمال صالح است که از قوانین الهی به شمار می رود و بر اساس آن انسان با گناهان خود به طور کلی از درگاه خدا طرد نمی شود و امید رهایی برای او باقی می ماند از این رو برای جبران گذشته و سازندگی خود تلاش می‌کند و رابطه معنوی او با اولیای الهی تقویت و تثبیت می گردد.
بر اساس آیه «لا اکراه فی دین» هیچ اجباری بر پذیرش دین اسلام نیست و این آیه هنگامی نازل شد که مردی از مدینه و از قبیله بنی سالم به نام حصین دو فرزند نصرانی داشت و خودش مسلمان بود. به حضرت رسول صلّی الله علیه و آله عرض کرد آیا می توانم آن دو را مجبور به پذیرفتن اسلام کنم؟ زیرا حاضر نیستند غیر از نصرانیت دین دیگر را بپذیرند. در پاسخ او آیه «لا اکراه فی الدین» نازل شد. این آیه جمله‌ ای خبری است و از حقیقتی عقلی و بدیهی گزارش می‌دهد که اعتقاد و ایمان اجباری نیست بلکه باید از سر اراده و میل باطنی باشد و از صدر اسلام تاکنون پیشوایان معصوم علیهم السّلام هیچ کسی را به زور مسلمان نکردند بلکه با پیروان و دیگر ادیان همزیستی مسالمت آمیز داشته اند و اگر جنگ و درگیری رخ داده بر سر پذیرش اسلام نبوده است بلکه علل و اسباب دیگری در کار بوده است.
منابع:
جامع الاخبار و الآثار
کتاب القرآن 2/ 119 و 136
فرهنگ فقه 1/ 165
وسائل الشیعه 6/ 474
وسائل الشیعه 5/ 313
التوحید شیخ صدوق/ 319
دایرة المعارف تشیع 10/ 11 - 14

دوشنبه, 14 بهمن 1398 ساعت 14:53