• وَقَضَى رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا * وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا. (اسراء «17»/ 23 و 24)
  پروردگارت حکم کرد كه جز او را نپرستيد و به والدین نيكى كنيد. اگر يكى از آن دو، یا هر دو، در کنار تو سالخورده شدند، به آنان اُف مگو و پرخاش مكن و با آنها سخنی شایسته بگو. * و بال فروتنی از سر مهربانى بر آنان بگستر. و بگو: پروردگارا، آن دو را رحمت کن چنانكه مرا در کوچکی پروردند.

* حضرت صادق علیه السّلام در تفسیر آیه نخسنین فرمود: اگر پدر و مادر تو را آزردند، به آنان اُف مگو، و اگر تو را زدند به آنان پرخاش مکن.(الکافی 2/ 157 و 158)
* و همچنین آن حضرت فرمود: «لَوْ عَلِمَ‏ اللَّهُ‏ شَيْئاً أَدْنَى مِنْ أُفٍّ لَنَهَى عَنْهُ وَ هُوَ أَدْنَى الْعُقُوق‏»: اگر خدای چیزی را از «اُف» پایین تر می دانست از آن باز می داشت. و «اُف» گفتن پایین ترین درجه عقوق است.(الکافی 2/ 349)
* و پس از تلاوت آیه دوم فرمود: دیدگان خود را از نگاه به آنان پر مکنی جز به مهربانی و رقّت. و صدایت را بلندتر از صدای آنان نسازی. و دست خود را بالای دست ایشان بلند نکنی. و پیش روی آن دو راه مروی. (الکافی 2/ 158)