- از حضرت سجّاد علیه السّلام روایت شده است که آن حضرت چون غذا میل می کرد می فرمود:
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَطْعَمَنَا وَ سَقَانَا وَ كَفَانَا وَ أَيَّدَنَا وَ آوَانَا وَ أَنْعَمَ عَلَيْنَا وَ أَفْضَلُ الْحَمْدِ لِلَّهِ الَّذِي يُطْعِمُ وَ لا يُطْعَم. (المحاسن/ 435 ، کتاب من لا یحضره الفقیه 3/ 226 ، وسائل الشیعه 24/ 360)
حمد خدای را که ما را غذا داد و آب نوشاند و کفایت کرد و تائید نمود و پناه داد و بر ما نعمت ارزانی داشت و از فضیلتش بخشید و حمد خدای را که می خوراند و خورانده نمی شود.
- از حضرت صادق علیه السّلام روایت شده است که وقتی از غذا خوردن فارغ شد فرمود:
الْحَمْدُ لِلَّهِ هَذَا مِنْكَ وَ مِنْ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه. (الکافی 6/ 295 ، المحاسن/ 437)
حمد خداراست این از تو و از محمّد صلّی الله علیه و آله است.
- روزی ابو حنیفه با حضرت صادق علیه السّلام غذا می خورد که آن حضرت پس از غذا خوردن فرمود:
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِ الْعالَمِينَ اللَّهُمَ إِنَ هَذَا مِنْكَ وَ مِنْ رَسُولِك صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه. (بحارالانوار 63/ 384)
حمد خدای را که پروردگار عالمیان است ، خدایا این از تو و از رسول توست که رحمت پیاپی خدا بر او و خاندانش باد.
ابو حنیفه به حضرتش عرض کرد : ای ابو عبدالله با خدا شریکی قرار داده ای؟
آن حضرت در پاسخ فرمودند: وای بر تو ، خداوند در کتابش می فرماید: وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ. (توبه «9»/ 74) و خشم و کینه نداشتند مگر از آن رو که خدا و رسولش از فضل خود بی نیازشان کردند.
و در جای دیگر از آن کتاب می فرماید: وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ. (توبه «9»/ 59) و اگر به آنچه خدا و رسولش به ایشان داده اند خشنود می شدند و می گفتند: ما را بس است به زودی خدا و رسولش از فضل خود به ما خواهند داد.
ابو حنیفه گفت: سوگند به خدا که گویی این دو آیه را از کتاب خدا هرگز نخوانده و نشنیده بودم جز در این وقت.
حضرت فرمود: چرا خوانده ای و هم شنیده ای و لیکن خداوند متعال در باره تو و امثالت نازل فرموده است: أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا؟ (محمّد صلّی الله علیه و آله «47»/ 24) یا بر دل هایی قفلهای خاص آنها خورده است؟
و همچنین فرموده: كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُون. (مطفّفین «83»/ 14) نه بلکه آن چه می کردند بر دلهایشان زنگار بسته است.(بحارالانوار«47»/ 240)
